สะใภ้อาภัพรักยอดดวงใจ

“คารวะคุณชาย” อิงอิงเอ่ยเสียงแผ่ว

“หืม” เป้ยเปียงมองร่างอรชรที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉยเย็นชา เขาหันไปโบกมือให้มี่หลันออกไป เมื่อนางนำถ้วยชามาวางไว้ให้

“ท่านมีกิจอันใดกับข้า” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงเบา

“ข้ามาเพื่อจะหย่ากับเจ้า” เขาเอ่ยบอกเสียงเรียบ อิงอิงตัวเย็นวาบขึ้นมาทันที กายนางสั่นสะท้าน

“แล้วเจ้าก็ต้องออกไปอยู่ที่อื่น” เขาช่างใจร้ายยิ่งนัก นางแต่งเข้าตระกูลเป้ยได้ยังไม่ถึง3เดือนเลย เขาก็มาขับไล่นางแล้ว นี่นางทำผิดอันใดกัน พูดจบเขาก็หันหลังก้าวเท้าเดินออกไป อิงอิงรีบผวาเข้ากอดขาเขาทันที นางร่ำไห้ออกอย่างหนัก

“ได้โปรด เวทนาข้าด้วย ข้ามิรู้ว่าจะไปอยู่ที่ใด ข้าขอให้ท่านเมตตาให้ข้าได้หาที่อยู่ใหม่ได้ก่อนเถิด” น้ำตานางไหลหยดลงที่รองเท้าของเขาจนเปื้อนเป็นดวง เป้ยเปียงยืนนิ่ง ก้มลงหมายจะดึงมือนางให้ออกจากกายเขา พลันก็พบกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาแหวนเงยขึ้นมา ใบหน้ารูปไข่เรียวเล็ก คิ้วสวยดั่งคันศร ดวงตากลมโตดั่งดวงตาของกวาง ขนตาหนาเป็นแพดั่งผีเสื้อ ทำให้มือที่จะผลักใสนางหยุดค้าง หัวใจของเขากระตุก เนื้อตัวเย็นวาบไปหมด นี่เขาเป็นอะไร อกนุ่มของนางที่อยู่ช่วงขาของเขา เนื้อตัวของนางช่างนุ่มนิ่มยิ่งนัก

“ข้าขอร้อง ข้ามิมีใครอีกแล้ว ข้าขอความเมตตาด้วย ท่านจะให้ข้าอยู่แบบใดก็ได้ ขอแค่ข้ามีที่ซุกหัว มีหลังคาคุ้มศีรษะ” เสียงสะอื้นน่าเวทนาของนาง ทำให้ใจที่เย็นชาของเขาสั่นขึ้นมา เขาปลายตามองร่างน้อยที่ยังคงกอดขาเขาไว้แน่นอยู่อึดใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ได้ แต่เจ้าต้องย้ายไปอยู่ที่เรือนดินด้านทิศใต้”

“ได้ได้ ข้าขอบคุณที่ท่านเมตตา” ใบหน้าเรียวเล็กที่นองด้วยน้ำตาเงยหน้ามองเขา ดวงตากลมโตสุกสกาวฉายแววยินดียิ่งนัก

เป้ยเปียงมองหน้านางอีกอึดใจ พลันก็พบรอยยิ้มของนางที่ปรากฏขึ้น รอยยิ้มที่งดงามนั้นทำให้ดวงตาที่แข็งกระด้าง พลันหวั่นไหวขึ้นมา เขามิกล่าวสิ่งใดก้าวเท้าเดินออกไปเงียบๆ


***นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีเจตนาที่จะพาดพิงใคร

แต่งเพื่อให้ผู้อ่านได้รับความสนุกสนาน คลายเครียดเท่านั้น

ห้ามลอกเลียน ดัดแปลงหรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ